Karnawał

.

Ledwo minął okres świąteczny, Sylwester za nami, ale jeszcze trwa okres karnawału. Karnawał zaczyna się w dniu Trzech Króli, a kończy w środę popielcową. Nazwa pochodzi od łacińskiego "carnavale", którego człony "caro" - mięso i "vale" - bywaj zdrów oznaczają "pożegnanie mięsa" - czyli mięsopust – w sensie szerszym okres wszelkich uczt i zabaw w związku ze zbliżającym się Wielkim Postem.

.

Karnawał wywodzi się z antycznych świąt: greckich Dionizji i rzymskich Saturnalii. W głębokiej przeszłości uważano, że im wyższe będą skoki tym dorodniejsze zboże urośnie. Dlatego też karnawał ściśle związany jest z tańcem.

.

Za stolice karnawału uważa się Rio de Janeiro, chociaż w Europie również odbywają się huczne zabawy (Wenecja, Paryż). W krajach śródziemnomorskich obchodzony był hucznie już w średniowieczu. Najbardziej znany był karnawał w Wenecji, a od XVIII w. – w Rzymie.

.

Obecnie w Polsce karnawał nie jest obchodzony jak w Ameryce Łacińskiej. Większość z nas bawi się w dyskotekach.

.

Na początku XVII wieku, czas karnawału był czasem polowań, tańców i swawoli. Niezależnie od stanu jadło się tłusto, dużo i tęgo popijano. Do ulubionych staropolskich rozrywek należały kuligi. Najhuczniej obchodzono ostatni tydzień karnawału, rozpoczynający się od tłustego czwartku. Po wsi chodzili wówczas przebierańcy i zamaskowane postacie. Na wózku lub sankach obwożono Bachusa, przebranego chłopca lub lalkę ze słomy, z garnkiem, do którego zbierano datki na piwo i gorzałkę. Na Górnym Śląsku kobiety tańczyły „na wysoki len i konopie”, które to tańce miały spowodować bujny wzrost tych roślin, panowie zaś tańczyli „na owies, pszenicę i ziemniaki".

.

.

Tak prezentowaliśmy się jako „przebierańcy” na naszym balu karnawałowym.

.
.

Bal karnawałowy

.

PRZEDSZKOLNY BAL KARNAWAŁOWY

.
JUŻ W ŚRODĘ 30 STYCZNIA

Nasze przedszkolaki będą się bawiły razem z dziećmi z grupy III. To świetna okazja do integrowania się z młodszymi kolegami.

Rodzice już od dłuższego czasu przygotowują swoim dzieciom wspaniałe stroje. A nasze wspólne Pociechy… nie mogą się już doczekać, kiedy się w nich zaprezentują.
.

.

To jedno z archiwalnych zdjęć. W taki strojach bawili się nasi wychowankowie w roku szk. 2004/2005.

.

Życzymy udanej zabawy naszym Milusińskim.

.

..

Ramki

Tak wyglądały wykonane przez dzieci prezenty dla Babć i Dziadków. Były to ciekawe ramki z fotografami wnuków (zamieszczone tutaj ramki wykonano dodatkowo, by pokazać gotowy efekt pracy).

.

.

Dwuwarstwowe, składane szablony ramek były wcześniej wycięte z tekturki przez nauczycielki. Warstwa znajdująca się pod spodem zawierała składaną podpórkę, by można było ustawić ramkę z fotografią w wybranym miejscu.

Dzieci ozdabiały wierzchnią warstwę ramki, w której było wycięte okienko na zdjęcie, złotą bibułką. Małe jej kawałki trzeba było chwycić w odpowiedni sposób i zacisnąć mniej więcej na środku… Potem przykleić na ramce kolejne kawałki (zaciśniętą częścią do tekturki), dobrze docisnąć i… czynność tę powtarzać, aż cała powierzchnia „ramki” będzie wypełniona odpowiednio ukształtowaną bibułką.

.

.
Początkowo szło dość mozolnie, ale… Mały pokaz sposobu wykonania, instrukcje słowne, trochę ćwiczeń… i poszło! Poradziły sobie wszystkie dzieci. Efekty mnie zachwyciły!

Dzieci bardzo się zaangażowały, gdyż była to praca niecodzienna. Po pierwsze - dla kochanych Dziadków. po drugie - nową techniką…

A w końcu… ta złota bibułka. Sama w sobie jest zachwycająca...
.
.

Po uroczystości...

.

Uroczystość „Dla Babci i Dziadka” pozostała już wspomnieniem. Bardzo miłym wspomnieniem. Zarówno dla dzieci, jak i dla nas – prowadzących grupę. Mam nadzieję, że również dla wszystkich zaproszonych Gości.

.

.

Nasi Milusińscy aktywnie uczestniczyli w prezentacji wspólnie przygotowanego programu artystycznego. Pięknie recytowali wiersze, śpiewali piosenki, wykonywali układy taneczno-ruchowe do piosenek, akompaniowali na instrumentach perkusyjnych oraz tańczyli.

.

.

Osobiście byłam pod urokiem dziecięcych popisów. Widziałam, jak niektóre pociechy śmiało poczynały sobie na przedszkolnej scenie, inne świetnie radziły sobie z tremą. Świadomość, że występują dla swoich Babć i Dziadków dopingowała.
.

.

Po występie zaprosiliśmy Gości do naszej sali na słodki poczęstunek. Tutaj dzieci wręczyły Dziadkom upominki. Były to ramki ze zdjęciem - pieczołowicie ozdobione przez małych plastyków złotą bibułką. Niestety, w tej chwili nie mogę ich pokazać. Zbyt szybko rozładowały mi się baterie w aparacie, co nie pozwoliło na wykonanie potrzebnych zdjęć.
.

.
Niektóre zajęcia prowadzone w minionym tygodniu, sama uroczystość i przygotowania do niej miały na celu wzmacnianie więzi ze starszymi członkami rodziny – Dziadkami.

Dziękujemy Rodzicom i Dzieciom za przekazanie zaproszeń na uroczystość dla Babć i Dziadków.

Rodzicom wdzięczne jesteśmy za przygotowanie niektórych elementów stroju, utrwalanie z dziećmi wybranych wierszy i uświetnienie uroczystości przyniesionymi słodyczami.

.

.

Życzenia... Prezenty...

Najserdeczniejsze życzenia,

zdrowia, radości i pociechy z wnuków

dla wszystkich Babć i Dziadków

z okazji Ich Święta

składają

dzieci i nauczycielki z gr. IV

.

Tak pracowały nasze pociechy nad przygotowaniem prezentów dla swoich babć i dziadków. Niektóre dzieci, radośnie wykonując pracę, dzieliły się uwagami.

.

.

Inne pracowały w ciszy i skupieniu. Wszystkie były zaangażowane. Przecież pracowały nad prezentami dla najbliższych (po rodzicach) członków rodziny.
.

.

Efekty pracy dzieci będą pokazane w blogu. Miejmy nadzieję, że spodobają się tym, dla których były przygotowane - Babciom i Dziadkom.

.

Nasze wiersze... "od kuchni"

POWITANIE

.

Jest taki jeden,

jedyny dzień w roku.

To Święto Babci i Dziadka.

Łza się kręci w oku.

O tym ważnym święcie

dobrze pamiętamy.

I dla naszych gości

widowisko damy.

Już się równo ustawiamy,

uroczystość zaczynamy.

.

To wiersz, którym nasi Milusińscy rozpoczną tegoroczną uroczystość
"Dla Babci i Dziadka". Będą go recytowały wspólnie.

.

Pozostałych wierszy dzieci uczą się indywidualnie. Każdy z gości będzie miał okazję usłyszeć swoją wnuczkę, czy wnuczka.

.

Wiersze dobierane są do każdego dziecka. Zawsze, gdy przygotowujemy się do uroczystości, dzieciom czytane są różne wiersze. Powtarzają one fragmenty... Jak dobrze czują się z danym wierszem, odpowiada im treść i w końcu wyrażają zgodę... zaczynamy naukę.

.

Bywa, że dziecku nie odpowiada dany wiersz, poszukujemy wtedy dalej. Często trafiamy w "dziesiątkę" dla konkretnego dziecka.

Wcześniej analizuję dzieła konkretnych poetów w domu, myślę o dzieciach... i niekiedy coś mi mówi, że ten wiersz nadaje się akurat dla np. Zosi (imię przypadkowe). Potem rzeczywiście widzę radość w oczach dziecka i wielkie TAK, kiedy podejmujemy wspólną decyzję.

.

I ciekawostka! Im lepiej dzieci pamiętają swój fragment wiersza, tym chętniej go powtarzają i raczej nie nudzą się. Jeszcze nie słyszałam, by narzekały z tego powodu.

.

.

Zaproszenie dla Dziadków

Od początku stycznia stopniowo przygotowujemy się do uroczystości z okazji Dnia Babci i Dziadka.
Dzieci uczą się wierszy i piosenek, doskonalą znane już tańce. W tych dniach będą przygotowywały prezenty dla swoich Dziadków.

UROCZYSTOŚĆ

Z OKAZJI DNIA BABCI I DZIADKA

odbędzie się w przedszkolu

w dniu 23 STYCZNIA 2008 r. o godz. 13.00


Serdecznie zapraszamy Babcie i Dziadków !

Dzieci i nauczycielki grupy IV

.

.
Rodziców prosimy o pośredniczenie w przekazaniu zaproszenia.

.

.

Raz w tygodniu... ?!

W tym tygodniu nasze pociechy poznały kolejną literę: L, l.

Pracując z dziećmi metodą I. Majchrzak nie wprowadzamy kolejnych liter codziennie, jak proponuje autorka.
Spotkania z nową literą organizujemy dzieciom przeważnie raz na tydzień. Spowodowane jest to licznymi zachorowaniami dzieci w niektórych okresach. Dla przykładu, jeżeli dziecko jest nieobecne w przedszkolu dwa tygodnie, wówczas prezentacja 10 liter odbyłaby się poza nim. A to jest bardzo dużo. Z tego powodu zdecydowałyśmy wprowadzać litery w wolniejszym tempie. Wówczas dajemy radę zapoznać z pojedynczymi literami dzieci, które wracają do przedszkola po chorobie. Myślę, że tak jest lepiej dla dzieci i dla nas. Unikamy w ten sposób niepotrzebnych stresów.

.

.

Metoda I. Majchrzak - co dalej?

Metoda Ireny Majchrzak, zwana – „wprowadzaniem dziecka w świat pisma”, jest ciekawa i niestresująca dla dzieci. Jednocześnie uzyskiwane efekty przynoszą satysfakcję nauczycielowi.

.

W trakcie pracy dzieci poznają świat pisma dzięki swojej ciekawości, którą wyzwalają nowe sytuacje i zadania proponowane przez osobę prowadzącą. Są też motywowane aktywnością kolegów. Zaletami tej metody są dowolność i dobrowolność podejmowania proponowanych zadań, a także atmosfera pozbawiona rywalizacji i współzawodnictwa podczas pracy.

.

O kolejnych etapach nauki pisma (nie przedstawionych w tym blogu) mogą Państwo przeczytać w moim artykule opublikowanym w Internetowym Magazynie Publikacji: Literka.pl, na stronie http://www.literka.pl/article11793.html

Zapraszam!

.

.

Prezentacja alfabetu

Następnym etapem jest prezentacja alfabetu.

.

„Ściana pełna liter” zawiera wszystkie litery alfabetu od a do z. Małe pod wielkimi. Litery ą, ę, ń będą bez odpowiedników w rzędzie liter wielkich, ponieważ nie ma słów, które zaczynają się tymi literami. Jeśli będą też litery pisane, powinny znajdować się one pod drukowanymi (również małe pod wielkimi). Na końcu taśmy z literami powinny znaleźć się wszystkie dwuznaki.

.
Dzieciom wręczamy nowy komplet wizytówek, które będą służyły tylko do ćwiczeń przy stolikach. Nastąpi teraz prezentacja wszystkich liter połączona z grą w loteryjkę. Dzieci umieszczają znak przy każdej poznanej literze, którą odnalazły w swoim imieniu. Prezentując alfabet należy pamiętać, by każda litera została opisana zarówno ze względu na jej kształt, jak i na brzmienie.

.
Zapoznajemy też dzieci z „kaprysami” liter, na które trzeba bardzo uważać, np. gdy litera c spotka z to razem z nim brzmi cz, a kiedy spotka h to razem brzmią ch.
Bogactwo sytuacji, „kaprysy” liter, warianty czynią pismo ciekawszym i każą mieć się na baczności. Chociaż informacje się komplikują, że nie sposób nieraz je wszystkie spamiętać wg. Majchrzak stwarzają one „podpórki” dla pamięci. Umysł dziecka przyswoi sobie to, co w danym momencie najbardziej go zainteresuje. Zapewne też każdy umysł uczyni z tych informacji inny użytek.

.
Krótkie spotkania z kolejnymi literami powinny być organizowane codziennie. Poznanie całego alfabetu zajmie wówczas około sześciu tygodni. Dobrze byłoby poświęcić na to ćwiczenie jakąś stałą porę dnia, aby prezentacja liter i gra w loteryjkę stały się rytuałem. W miarę postępu w prezentacji liter dzieci przyzwyczajają się do reguł ćwiczenia i zarazem gry. Szybciej zgłaszają swoje obserwacje, sprawniej oznaczają litery na swoich wizytówkach. Warto też zadbać o to, by do kolejnych sesji wizytówki były rozdawane przez dzieci. W ten sposób ćwiczą one swoje pierwsze czytanie.
.

.

Wizytówki i "ściana pełna liter" (2)

Teraz czas na ćwiczenia mające na celu odkrycie alfabetycznego klucza pisma, czyli wyodrębnienie litery i odkrycie jej fonetycznej funkcji.

.

Pierwszym ćwiczeniem z tego zakresu będzie odnalezienie liter własnego imienia w alfabecie. Następnym – odszukanie swoich liter w imionach kolegów.

.
Każde dziecko zaczyna swoją wędrówkę do pisma od innego miejsca, od innej przesłanki, którą jest brzmienie i rysunek słowa – imienia. Wiedząc o tym należy zaproponować każdemu dziecku takie ćwiczenia, które ułatwią mu obserwację, porównanie i wyciąganie wniosków. W ten sposób dzieci mogą wędrować równocześnie wokół ścian (z alfabetem i wizytówkami), patrzeć, szukać, znajdować, liczyć, zwracając najpierw uwagę na litery, które „mają”, a potem właśnie na te, których im brak.

.
I tak prowadzi się dziecko do odkrycia wizualnych i dźwiękowych właściwości liter. Ale podstawą jego rozumowania jest uprzednia wiedza o tym, jak brzmi każde z imion jego kolegów. Dzięki temu dziecko odkrywa, że:

.
1. Każdą literę wymawia się w sposób dla niej szczególny, co nie znaczy, że we wszystkich sytuacjach tak samo.

.
2. Każda litera występuje w dwóch formach: wielkiej i małej. Litera wielka pełni funkcję szczególną, jest znakiem ważności dla danego słowa. Obok zasady pisowni zostaje przekazane przesłanie o istotnej ważności każdej osoby.

.
3. Kształt słowa zależy od jego brzmienia, a nie od cech jego desygnatu.
.

.

Wizytówki i "ściana pełna liter" (1)

Gdy wszystkie dzieci zostaną obdarowane wizytówkami, należy pozostawić im odpowiednią ilość czasu, by mogły obejrzeć je sobie do woli, nacieszyć się nimi, porównać z literami, jakie dostały inne dzieci. Następnie należy poprosić dzieci, by ulokowały swoje wizytówki wokoło na ścianach, w wybranym przez siebie miejscu. Powinny to zrobić na takiej wysokości, by mogły pod nimi stanąć.

.

I. Majchrzak proponuje, by od tej pory wprowadzić zwyczaj ustawiania się co rano pod własnym imieniem i sprawdzać w ten sposób listę obecności. Dzieci bez trudu ustawiają się pod własnym imieniem. Również bez trudu odczytują imię nieobecnego kolegi, początkowo dlatego, że wiedzą, gdzie jest umieszczone czyje imię. Po jakimś czasie należy wprowadzać zmiany miejsca wizytówek. Po licznych zmianach dzieci będą rozpoznawały imiona niezależnie od ich lokalizacji.

.

Następnym etapem jest zawieszenie na wysokości dziecięcych oczu długiej taśmy białego papieru, na której widnieją wszystkie litery alfabetu używane w języku polskim. Będą to litery małe i wielkie drukowane. Autorka metody proponuje jednak, by równocześnie pokazać litery pisane. Utworzoną w ten sposób ekspozycję nazywa „Ścianą pełną liter”.

.

.

Inicjacja

.

.

Jest to obrzęd nazwany przez Irenę Majchrzak „wręczaniem imion” lub „darem pisma”, otwierający szkolną (choćby to miało miejsce w najmłodszej grupie przedszkola) drogę do ksiąg i wiedzy. Ten magiczny gest wprowadzający dziecko w świat pisma, może też być nazwany aktem inicjacji.

Przeprowadza się go w następujący sposób:

1) zapis imienia dziecka (literami pisanymi, bez ich łączenia, w formie jaką poda dziecko),

.
2) przeliterowanie imienia,

.
3) policzenie liter w imieniu,

.
4) zapis imienia dorosłego (nauczyciela),

.
5) porównanie ilości liter w imionach (dziecka i dorosłego), ustalenie, które są takie same,

.
6) ustalenie ile liter w imionach zajmuje dwa rzędy, a ile trzy rzędy,

.
7) określenie znaczenia wielkiej litery.

.

.
Przeprowadzając akt inicjacji należy zapraszać kolejno każde z dzieci uczestniczących w zajęciach. Dziecko powinno usiąść po lewej stronie nauczyciela, by mogło obserwować ruch jego ręki. I tak w serdecznej atmosferze dziecko ma okazję doświadczyć, że może być wyrażone za pośrednictwem pisma. Odbiera ten przekaz w ten sposób, że ono samo może być „napisane” i „przeczytane”, że ono samo niejako składa się z liter. W tej formie zostaje wprowadzone w krąg komunikacji, której narzędziem jest pismo.

.

Kartka z imieniem wprowadza je w świat znaczeń. Dziecko doświadcza siebie w dwóch formach bytu: fizycznej i symbolicznej. Rozumie, że to ono nadaje znaczenie napisanemu słowu, zdaje więc sobie sprawę ze związku, jaki istnieje pomiędzy napisanym słowem a jego desygnatem.

.

Od samego więc początku dziecko wchodzi w świat pisma jako w świat znaczeń, a nie izolowanych liter.
.

.

Etapy nauki pisma

Irena Majchrzak uważa, że inteligencja dziecka jest w stanie zrekompensować pewne braki w percepcji zmysłowej.

.

Przeciwnie do wielu nauczycieli, którzy wierzą, że najpierw trzeba dziecko nauczyć odcyfrować słowo, a potem przyjdzie czas na zrozumienie, uważa ona, że rozumienie może, a nawet powinno wyprzedzić odcyfrowanie.

.

Dziecko może zrozumieć słowo po odcyfrowaniu jakiejś jego części. Przecież czytając zawsze staramy się zrozumieć więcej i szybciej, niż możemy odcyfrować. Jednym słowem: to nie litery się czyta, tylko sens. Teksty bez sensu nie powinny być używane w nauce pisma.

W metodzie I. Majchrzak nauka pisma podzielona jest na kilka etapów:

.
1. Inicjacja.

.
2. Wizytówki i ściana pełna liter.

.
3. Prezentacja alfabetu.

.
4. „Targ liter”.

.
5. Gra w sylaby.

.
6. „Nazywanie świata” i sesje czytania.

.

.

"Nauka pisma"

Dzisiaj odbyła się w naszej grupie prezentacja kolejnych liter alternatywną metodą nauki czytania Ireny Majchrzak. Tym razem dzieci poznały litery: .. K, k. Prezentowane litery były, jak zwykle: w wersji drukowanej i pisanej, wielkie i małe. W kolejnych postach przybliżę Państwu istotę metody .. .. ... . .... .. I. Majchrzak.

„WPROWADZANIE DZIECKA W ŚWIAT PISMA”

- METODA IRENY MAJCHRZAK

.

.

Pierwsze spotkanie dzieci z pismem i pierwsze systematyczne ćwiczenia mające na celu rozwinięcie sztuki czytania i pisania, tworzą podstawę dla późniejszego obcowania z książką, słowem pisanym i z wiedzą.

Określenie nauka pisma, Irena Majchrzak wyraźnie odnosi do sztuki czytania, a nie pisania. Przez naukę pisma rozumie ona przekaz systemu znaków, którymi zapisane są głoski mowy.

.

Proponowana przez nią metoda, jest metodą wizualną, opartą na percepcji wzrokowej dziecka. Przedstawia się dziecku literę i informuje, jaki jej przynależy dźwięk lub dźwięki. Prowadzi więc: od litery do głoski. Jest to metoda przeciwstawna do tradycyjnie stosowanej w przedszkolach metody analityczno – syntetycznej, która prowadzi od głoski do litery. Ta druga metoda oparta jest na percepcji słuchowej dziecka jako punkcie wyjścia.

.

Procedura „ze słuchu” jest dla wielu dzieci niezwykle uciążliwa. Ponieważ głoski nie występują jako elementy niezależne, próba wyizolowania ich jest zawsze trudna, a efekt niedoskonały. Dodatkowo źródłem zakłóceń mogą być wady wymowy i słuchu u dziecka. Dlatego też wymóg głoskowania bywa poważną barierą, której wiele dzieci nie może przekroczyć bezboleśnie.

.

Z kolei procedura, nazwana przez I. Majchrzak „z widzenia”, prowadząca do umiejętności rozpoznawania liter i poznania fonetycznych funkcji każdej z nich wystarczy, aby dziecko mogło samodzielnie wprawiać się w czytaniu. Umiejętność głoskowania będzie wówczas wynikiem czytania, a nie jego warunkiem.

.

.

Zabawa "naukowa"

Wczoraj zorganizowałam dzieciom zabawę badawczą – „Co przepuszcza światło?” Do jej przeprowadzenia potrzebna nam była zwykła lampka biurowa i inne pomoce.

W czasie tej niecodziennej zabawy badaliśmy stopień przepuszczalności światła przez różne materiały: szkło, papier, plastik, tkaninę i metal. Dzieci mogły zaobserwować zjawisko powstawania cienia.

Obserwowałam duże zainteresowanie zabawą. Biorąc pod uwagę kolejne materiały mali badacze snuli przypuszczenia, czy będą one przepuszczały światło czy nie. Potem sprawdzaliśmy i … okazywało się, kto miał rację. Dzieci dysponowały możliwością swobodnego wypowiadania się na temat prowadzonych badań i obserwacji oraz wyciągania wniosków.

Do czego potrzebny jest prąd ?

W ubiegłym tygodniu (od 2.I) zaczęliśmy przerabiać w naszej grupie tematykę: „Do czego potrzebny jest prąd elektryczny?”. Ta tematyka będzie przewijała się w naszej pracy do końca bieżącego tygodnia.

Realizację tego tematu ułatwia nam odpowiednio dobrana literatura dziecięca, ilustracje wykonane przez nauczycielki, obrazki, szereg ćwiczeń graficznych w książkach oraz wybrane urządzenia.

Z urządzeniami elektrycznymi dzieci stykają się na co dzień, przede wszystkim w domu rodzinnym. Znają nazwy wielu urządzeń zasilanych prądem (odkurzacz, lampka, żelazko, pralka, lodówka, mikser, sokowirówka, toster, radio, telewizor, komputer, radiomagnetofon… i inne). Mali znawcy prześcigali się w wymienianiu urządzeń, które są w ich domach; potrafili wskazać je na obrazkach. W czasie naszych zajęć określaliśmy funkcje i ogólne działanie wielu spośród nich.

Po kilku dniach pracy nad tą tematyką widzę, że dzieci rozumieją dobrodziejstwa i jednocześnie niebezpieczeństwa związane z prądem. Wiedzą, że nie wolno bawić się w pobliżu instalacji elektrycznych i należy przestrzegać bezwzględnego zakazu samodzielnego korzystania przez dzieci z urządzeń podłączonych do prądu. Zdają sobie również sprawę z tego, że dzieciom nie wolno włączać i wyłączać urządzeń z sieci oraz dotykać gniazdek elektrycznych.

Mam nadzieję, że szereg wymienionych porad, często utrwalanych przez rodziców w domu głęboko zapadnie dzieciom w pamięci i będzie przez nie przestrzegana. Dzięki temu wzrośnie bezpieczeństwo naszych pociech.

.

.

STYCZEŃ 2008

.
TEMATYKA KOMPLEKSOWA:

1. Do czego potrzebny jest prąd?
2. Umiemy się zgodnie bawić.
3. Święto Babci i Dziadka.
4. Lubimy bal i postacie z bajek.

.
ZADANIA WYCHOWAWCZO – DYDAKTYCZNE:

1. Poznawanie działania i sposobów wykorzystywania urządzeń elektrycznych w gospodarstwie domowym. Dowiadywanie się o różnych źródłach energii, poznawanie sposobów wykorzystywania tej energii. Rozumienie siły prądu elektrycznego oraz zagrożeń, które może stwarzać. Rozumienie i przestrzeganie zakazu samodzielnego obsługiwania urządzeń elektrycznych, włączania i wyłączania z sieci, dotykania gniazdek elektrycznych.

2. Zgodne korzystanie ze wspólnych miejsc do zabawy i atrakcyjnych zabawek. Dbanie o wspólne sprzęty i zabawki. Uczenie się samodzielnego, kulturalnego rozwiązywania zaistniałych konfliktów, zgodnie z ustalonymi zasadami zachowań. Przestrzeganie kulturalnego zwracania się do siebie nawzajem. Odbieranie, rozumienie i wyrażanie treści przekazywanych za pomocą niewerbalnych środków wyrazu.

3. Budzenie szacunku, miłości i przywiązania do starszych członków rodziny – Babci i Dziadka. Odkrywanie uczucia radości z możliwości „dawania” – przygotowywanie upominków i zorganizowanie uroczystości dla Babć i Dziadków”

4. Słuchanie utworów literackich, w których występują postacie prezentujące postawy właściwe i naganne; rozpoznawanie ich i nazywanie, próby uzasadniania swoich sądów moralnych. Kształtowanie mowy powiązanej w czasie wypowiedzi na różne tematy związane z przeżyciami, zdarzeniami, treściami literatury dziecięcej, planowaniem pracy. Udział dzieci w przedszkolnym balu karnawałowym.
.

5. Przygotowanie do nauki czytania.
Prezentacja liter: K, k; L, l; Ł, ł; M, m metodą alternatywnej nauki czytania I. Majchrzak. Globalne czytanie wybranych wyrazów. Analiza i synteza sylabowa wyrazów. Wyodrębnianie pierwszej głoski w wyrazie, poszukiwanie wyrazów zaczynających się określoną głoską. Próba syntezy głoskowej prostych wyrazów.
.
6. Kształtowanie pojęć matematycznych.
Doskonalenie umiejętności posługiwania się pojęciami dotyczącymi określania kierunków w przestrzeni. Rozpoznawanie i nazywanie figur geometrycznych: koło, kwadrat, trójkąt, prostokąt; porządkowanie figur według: kształtu, wielkości, koloru. Posługiwanie się liczebnikami głównymi i porządkowymi w zakresie sześciu.

.

.